18-07-2011

Vandaag was ik vrij want maandag ben ik altijd vrij. Te heerlijk. Ik ben Juan Manuel naar een Notaria in de stad gegaan om een Cedula te kunnen regelen. Nou heet ik Jennifer Schuurmans en bij mij gaat het als het om iets regelen gaat nooit gelijk in een keer. In dit geval dus ook niet. Ik ben erachter gekomen dat ik geen recht heb om de naam Agudelo te dragen. Deze is van mijn moeder en zij is legaal gezien niet mijn moeder. Biologisch natuurlijk wel. Dus moet ik mijn nederlandse naam aannemen. Maar CRAN heeft (gek genoeg) niet doorgegeven dat ik ben geadopteerd naar Nederland. En daarom gaat het zo moeilijk want ze hebben de namen nodig van hans en klasien. Ik was heel erg blij met Juan Manuel omdat hij mij erg helpt met alles.
Ik heb Ricardo gebeld om af te spreken. Dat kon ik moest naar Portal Norte met de transmilenio. Ik ben volgens mij overal al geweest voor mijn gevoel dan. Weer een nieuwe ervaring. Ik stapte de bus uit en stak over naar het andere perron en toen dacht ik neeeeeee ha dik dat nou maar nooit gedaan want ik kon niet meer terug, dan zou ik weer een ander kaartje moeten kopen, en ik dacht weet je ik stap er gewoon over heen, en dat heb ik gedaan en ben snel naar de uitgang gelopen. Daar had ik afgesproken met Ricardo. We gingen naar zijn huis omdat hij wat was vergeten. En we zijn nog naar een klein winkelcentrum wezen kijken (Panama) We ging met de transmilenio naar het centrum. Ik vroeg aan hem weet je welke halte nee zei hij. Ik ook niet en ik dacht naja we zien het wel waar we stranden. Gelukkig had hij toch wel een herkenningspunt. We zijn naar Plaza Bolivar gelopen en een beetje gestruind door de stad op zoek naar Crepes & Waffels. We hadden namelijk erge trek. Laat er nou net geen een in de stad zitten... We wisten wel dat er een bij Parque 93 zat, dus taxi gepakt en naar Parque 93 gegaan. Heerlijk genoten van het eten en daarna nog naar de McDonalds... Te lekker haha. We zijn naar Andino gelopen omdat we een trui moesten hebben voor Ricardo, het was nogal koud en regenachtig en hij had niks bij zich. Lang rondgelopen in Andino maar niks gevonden en het werd al donker. We dachten we pakken een taxi maar ja rond die (6 uur) zijn ze bezet. En we wisten heel niet waar we waren... We zijn zomaar ergens heen gelopen... En toen zag ik in de verte een transmilenio rijden... Ik kon mn geluk niet op, ik zei kom we gaan er heen want nu weet ik hoe jij thuis komt en ik thuis kom. Echt een stuk lopen, nog aan een politieman de weg gevraagd naar het station. Druk dat het was!! Niet normaal. Om half zeven zag het daar zwart van de mensen. En ik dacht nee dat word persen in die transmilenio. Gelukkig viel dat mee en we zijn allebei heelhuids thuisgekomen. Ik heb die avond nog pannenkoeken staan bakken. Uiteindelijk gingen we om half tien eten. Gelukkig viel het erg in de smaak en heb ik het goed gemaakt met de tijd. Ze hebben ervan genoten. En ze keken gek op toen ik m ging oprollen. En helemaal hoeveel suiker ik er op deed. Doña Luz vroeg ik hoef er toch niet zoveel op te doen haha. Echt grappig. We ging zo rond elf uur naar bed.