Weer thuis

Ik ben weer in Nederland. Ik ben zondag geland. Wat een reis zeg, kan er een heel boek over schrijven.
Ik ben uiteindelijk 3 uur later geland dan gepland. Maar goed ik ben er en dat is het belangrijkste. Het was een fijn weerzien met mijn moeder mayerli en vrienden. Ik heb een geweldig ontvangst comite gehad!!!

Ik zal even kort vertellen wat er gebeurt is tijdens de reis, ik kan er nu erg om lachen maar op het moment zelf was het best stressen allemaal.

Ik had mijn koffers ingepakt en ik kon ze eigenlijk zo optillen, ik dacht nou zo sterk ben ik niet meer zoals ik was toen ik wegging. Dus ik dacht die zijn echt geen 23 kilo!! Dat kan gewoon niet. Het gezin dat me wegbracht zeiden die zijn heel zwaar hoor, toen schoot ik al meteen in de stress want dat wordt betalen natuurlijk he... Gelukkig kon ik ze wegen en ja hoor 27 kilo en 23 kilo... Dus die man die daar werkte zei het beste is om over te pakken... Met hulp van Nubia, Juan en Doña Luz heb ik overgepakt, dat is voor mij al stress he, klinkt raar maar ik vind het gewoon altijd zo spannend. Ik ging in de rij staan om in te checken. Alleen, ik heb het nog nooit alleen gedaan dus dat vond ik ook heel spannend. Maar wel goed voor me want nu moest ik het wel alleen doen. Het ging heel goed, die meneer achter de balie vroeg ik spaans sprak en dan zeg ik ja en dan doe ik eigenlijk of ik het niet begrijp, dat is beter want dan denken ze nou ja laat ook maar. Dat was nu ook het geval, ik had een papiertje nodig... geen idee wat en toen moest ik de koffers wegen en ja ik liet mn nederlandse paspoort zien en ik dacht straks vraagt hij meer geld dan nodig is... dus had mn colombiaanse paspoort al bij de hand maar niet laten zien, alleen voor het geval dat. Hij vroeg ik hoe lang ik hier was en hij keek op dat ik een jaar zei. Hij dacht nou ja het zal wel hij zei je moet 60 dollar betalen en dan kan je terugkomen met de bon. Ik zei ok en ben bijna weggerend omdat ik dacht straks zegt ie wat anders. Snel betaald gelukkig had ik net genoeg in mn portomonnee zitten. Dat was achter de rug, hele rust weer toegekeerd. Ik heb nog even koffie zitten drinken met ze en toen ja, toen kwam het afscheid. Bij Juan kreeg al een beetje een gevoel oh nee het is echt... Bij Doña Lus had ik het nog iets meer maar toen bij Nubia... Ja toen kwam het er toch wel even uit :( en zij ook. Het was wel grappig want we omhelsden elkaar en toen keken we elkaar aan en toen hadden we allebei de tranen in onze ogen staan en begonnen we te huilen. Ik heb ze voor alles bedankt en naar de douane gelopen. Daar had ik ook weer stress want ja nu kwam het erop aan of ik een stempel kreeg of niet. Ik liet mn NL paspoort zien en die vrouw vroeg naar mijn Colombiaanse... Laten zien en daar zette ze een stempel in. Ik dacht neeeeee is dat wel de bedoeling? Maar ik dacht niks vragen gewoon doorlopen. Toen mn handbagage dat ging allemaal heel makkelijk, gelukkig. Alleen bij de gate ging het mis.
Ik moest naar een politieagent mijn kleine tasje open maken en die man had heel wat te vragen... Ik kon het gelukkig allemaal beantwoorden. Ik heb verteld dat ik als verpleegkundige heb gewerkt en niet als vrijwilligster want ik dacht dan krijg ik alleen maar problemen. Ik mocht gaan zitten, gelukkig... 5 minuten later moest ik met een agent meelopen, nee he schoot gelijk in mn hoofd, niet weer... ik heb dat altijd he... in 2006 2008 en nu ook weer... gelukkig waren er nog meer mensen die ook mee moesten lopen, ik moest eigenlijk wel stiekem lachen dat ik zo mee moest lopen net of ik een misdadiger ben. Ik moest mn handtekening zetten op een papier. Waarvoor? Omdat ze ons ervan verdachten dat we wapens, drugs of andere gevaarlijke dingen in ons bezit hadden. Ik moest door een apparaat heen iedereen een keer en ik moest er weer 3 keer doorheen...
Ik mocht gaan en die Colombianen zijn ook een stelletje hoor dan zitten ze gewoon toch even met je te chansen haha. Mocht weer gaan zitten, nee toch niet zij een meneer... weer mee naar mijn koffer... Moest ik mijn koffer openmaken... die agent vroeg of ik wist waarom ik hier was, dat wist ik niet... hij had een schroevendraaier en prikte in mn koffer en rook er daarna aan, ik denk wat is hij nou aan het doen? Dus op eengegeven moment vroeg ik aan hem wat zoek je? Hij zo drugs? Ik zo oh nou die zijn er niet hoor, toen schoot gelijk in mn hoofd oeps... dat kan heel verdacht klinken natuurlijk... Hij keek me een beetje lachend aan en zei ruim maar op en doe je koffer weer dicht en toen was ie weg. Ik dacht je hebt heel mn koffer over hoop gehaald je mág wel even meehelpen hoor... alles er weer ingepropt en mocht weer gaan zitten, nu echt!! Wat was ik blij toen ik mn stoel zat.

In Madrid overgestapt. Alles goed gegaan, kon zo ineen keer door, wel even spannend ook met mn nederlandse paspoort laten zien, want ik dacht misschien gaat hij wel naar die ene stempel kijken die er niet is... maar gelukkig niet, hij vroeg waar ik heen ging en hij gaf zelf antwoord haha en hij zei loop maar door fijne reis, ik ben ook weer bijna weggerend haha want ik dacht oh als ze erachter komen dan heb ik een probleem. Ook weer happy dat ik in mijn stoel zat. We stegen op en nog geen 20 minuten later werd er in het spaans omgeroepen (en dat verstond ik natuurlijk) dat er een vogel tegen de motor is aangevlogen, dat ding at onder de vleugel hant, ik dacht nee he meen je!! dus ik zat een beetje te zuchten en die vrouw naast me keek me aan en zei tegen haar buurvrouw wat is er... en de piloot had ook doorgegeven dat we terugmoesten omdat ze niet verder mochten vliegen... ik dacht dit meen je niet!!! komt uit op vertraging natuurlijk. Ik zat half 5 in de lucht en om 6 uur stond ik weer aan de grond in Madrid... misselijk en al want er waren nog al wat mensen ziek geworden door al die rondjes vliegen (er moest kerosine geloost worden om het vliegtuig lichter te maken, we waren te zwaar om te landen)
Op naar een ander vliegtuig en een herkansing, om kwart over 7 stegen we op. Zo lang heeft het geduurd gelukkig mocht ik een smsje sturen naar Klasien om te laten weten hoe het nu zat. Aangekomen was ik blij en moe en ja toch ook wel een beetje verdrietig want ja het is allemaal voorbij. Maar goed koffers gepakt en ik was zooo moe en toen dacht ik weten ze eigenlijk wel waar ik uitkom... Ik liep door de deur en daar stonden ze dan te juichen en te springen. Wat een geweldig thuiskomen was dit. Het was een hele verassing!! Ik was echt even stil en daarna kwamen de tranen en mama opgezocht om een dikke knuffel te geven en mayerli ook en daarna mn vrienden een knuffel gegeven. Oh wat was het mooi zeg!!
Nog even met zn allen wat gedronken. En op weg naar huis...
Heel gek maar wel heel fijn om ook weer thuis te zijn.

Het einde is hier van dit enorme geweldige onvergetelijke verhaal.
Ik zal er heel vaak aan terug denken en ik ben blij en heel trots dat ik dit heb mogen doen!!

Veel liefs
xxx